Geen dringende reden voor ontslag op staande voet
Volgens het Gerechtshof ‘s-Hertogenbosch was er geen dringende reden voor ontslag op staande voet.
Uitspraak
GERECHTSHOF ’s-HERTOGENBOSCH
Afdeling civiel recht
zaaknummer HD 200.133.192/01
arrest van 29 april 2014
Op grond van artikel 7:678 eerste lid, BW worden als dringende redenen in de zin van het eerste lid van artikel 7:677 BW beschouwd, zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer die tot gevolg hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.
Bij de beoordeling van de vraag òf van zodanige dringende reden sprake is, moeten de omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Daarbij behoren in de eerste plaats in de beschouwing te worden betrokken de aard en de ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt, en verder onder meer de aard van de dienstbetrekking, de duur daarvan en de wijze waarop de werknemer die dienstbetrekking heeft vervuld, alsmede de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een ontslag op staande voet voor hem zou hebben. Ook indien de gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van de dringende reden tot de slotsom leiden dat een onmiddellijke beëindiging van de arbeidsovereenkomst toch gerechtvaardigd is.
De vraag of de gevolgen van de beëindiging van de dienstbetrekking voor de werknemer te ernstig zijn in vergelijking met het belang van de werkgever bij de beëindiging, behoort derhalve te worden beantwoord in het kader van de vraag of sprake is van een dringende reden. (vgl. Hoge Raad 12 februari 1999, NJ 1999,643; ECLI:NL:HR:1999:ZC2849).
Op grond van artikel 7:677, eerste lid, BW moet de dringende reden voor ontslag op staande voet onverwijld aan de werknemer worden meegedeeld. Deze eis strekt ertoe de werknemer in staat te stellen zijn standpunt met betrekking tot het gegeven ontslag te bepalen en in het bijzonder om hem er reeds aanstonds mee op de hoogte te brengen met welke ontslaggrond hij in een eventueel rechtsgeding zal worden geconfronteerd.
Zoals door [appellant] meermalen is aangegeven vormt de grond van het ontslag op staande voet de omstandigheid dat [geïntimeerde] op het werk heeft gevochten. Welbeschouwd heeft [appellant] enkel dat incident voldoende geoordeeld voor het aannemen van een dringende reden. Thans wordt in het kader van het weerspreken van de dringende reden door [geïntimeerde] kennelijk alsnog door [appellant] teruggevallen op enig verwijt aan [geïntimeerde] in dit opzicht, maar die omstandigheid is niet aan het ontslag ten grondslag gelegd. Dat een dergelijke omstandigheid ook geen rol speelde bij het ontslag blijkt ook uit het feit dat beide “vechtersbazen” tegelijk zijn ontslagen.
Daarnaast is het hof van oordeel dat onder de hierna te bespreken omstandigheden van het geval de onderhavige vechtpartij op het werk niet kan leiden tot een zo vergaande maatregel als een ontslag op staande voet, zelf niet indien enig verwijt aan de zijde van [geïntimeerde] zou mogen worden aangenomen.
In het onderhavige geval waar het een bedrijf betreft waar verschillende familieleden samenwerken, had [appellant] – die als werkgever voor een veilige werkomgeving zorg dient te dragen, waartoe ook de sfeer op het werk behoort – gezien de bestaande spanningen alert moeten zijn op een mogelijke escalatie en maatregelen ter voorkoming daarvan op het werk moeten nemen. Gesteld noch gebleken is dat [appellant] dergelijke maatregelen heeft genomen. Onder voornoemde omstandigheden kan de onderhavige vechtpartij op het werk niet leiden tot een zo vergaande maatregel als ontslag op staande voet. Hoogstens tot een waarschuwing en een poging van de werkgever om in deze lastige situatie van familieconflict een andere oplossing te zoeken.
Het voorgaande brengt mee dat er geen dringende reden was als bedoeld in de artikelen 7: 677 en 7:678 BW.
Bron: ECLI:NL:GHSHE:2014:1208
